Okolicznościowy patriotyzm

Biało-czerwone flagi. Swego czasu  wszędzie, gdzie tylko  nie spojrzałam  widziałam  flagi, z barwami mojego kraju, zazwyczaj przepasane czarnym kirem, bądź opuszczone do połowy masztów. Symbolizujące polskość  sztandary powiewały na wietrze prawie że w każdym miejscu kraju. Gdyby nie to, że wywieszone były  z powodu żałoby narodowej,  czułabym się jak dumna Polka, otoczona równie dumnymi ze swojego pochodzenia rodakami.  Niestety my Polacy nie mamy w zwyczaju eksponować swoich korzeni, nawet we własnym kraju wstydzimy się epatować patriotyzmem  i flagi wywieszamy jedynie z powodu żałoby narodowej, bądź od święta do święta.

Zupełnie jak pies Pawłowa na te dwa narodowe kolory będziemy za jakiś czas reagować zaprogramowanymi  uczuciami, związanymi ze żałobą narodową, jakimi są smutek, żal, nostalgia. Czy flaga może przestać wywoływać  w nas dumę, odwagę, chęć poświęcenia się czy szczęście? Mam nadzieję, że nie. Jednak patrząc na okolicznościowy patriotyzm moich rodaków boje się, że z czasem stanie się ona jedynie kawałkiem materiału, który większość czasu leży zakurzony w piwnicy, a  dwa trzy razy  w roku zostaje wywieszony dla pokazania sąsiadowi z naprzeciwka, jaki to ze mnie patriota.

Jaki jest ten polski patriotyzm? Trudno powiedzieć, zważywszy na fakt, iż media skrupulatnie przeinaczają  i wyolbrzymiają wszelkie informacje, a szczególnie te z ostatniego czasu. Zaraz po tragedii pod Smoleńskiem,  Polacy zjednoczyli się w bólu po stracie wielu cenionych w kraju postaci, a  przede wszystkim prezydenta Lecha Kaczyńskiego.  Nie byłoby w tym oczywiście niczego nadzwyczajnego, bo oczywistością wydaje się, odczuwanie smutku po stracie władającego narodem człowieka, który na dodatek może pochwalić się historią  przepełnioną walką o wolność państwa.  Niestety, o czym przypominały dość często inne, głównie prawicowe media, Lech Kaczyński  był jednostką  nierzadko wyszydzaną  i  ostro  krytykowaną ze względu na sposób uprawiania polityki.  Jednak by nie kalkować publikowanych już tego rodzaju artykułów, chcę skupić się na kwestii  patriotyzmu  Polaków, który mimo medialnych peanów na jego cześć, zdał się załamać w kulminacyjnym punkcie. Nasi rodacy sami sobie ogłosili żałobę narodową, wywieszając w wielu miejscach polskie flagi bądź stawiając na parapetach czy wystawach  sklepowych  zdjęcia pary prezydenckiej, co zasługuje na głęboki ukłon, choć z drugiej strony, reakcja ta wydała się naturalna.  Jednak to narodowe zjednoczenie, załamało się gdy ktoś (?) ogłosił, iż miejscem pochówku prezydenckiej pary będzie Wawel. Nim się obejrzeliśmy, Polacy już podzielili się na dwa  przeciwne obozy. Ale czy medialna burza wywołana wokół tej sprawy jest adekwatna w stosunku do rzeczywistości? Tak naprawdę owa dyskusja toczyła się głównie w Internecie, nieliczni i najbardziej zagorzali wychodzili co jakiś czas na ulice by zaprotestować  publicznie przed całą Polską. Protest oczywiście żadnych wymiernych skutków nie przyniósł. Polacy więc jako tako nie podzielili się, media jedynie posłużyły się jedynie skuteczną hiperbolizacją zjawiska, która co gorsza poszła w świat.

Polacy jak chcą, potrafią jednak zjednoczyć się w czasach kryzysu, słabości czy wydarzeń tego typu, które wzmagają w nas poczucie wspólnoty i patriotyzmu. Historia nie raz pokazała, że wiele pięknych i wielkich zrywów narodu polskiego, trwało chwilę i występowało  zazwyczaj w kulminacyjnych punktach egzystencji państwa. Polska jako kraj, kiedy tylko nas potrzebowała, mogła na nas liczyć. Jednak  takie okolicznościowe i przejściowe zrywy ludu nie są w stanie stworzyć  prawdziwie obywatelskiego  i dobrze funkcjonującego społeczeństwa. Nasz pozorny i po prostu odgrywany po mistrzowsku  patriotyzm to kamuflaż przed największą słabością Polaków – kompleksem polskości.  Takie tragiczne niestety wydarzenia pokazują ten problem niezwykle wyraźnie, a rodzime media mogą co robią by potwierdzić tę przykrą tezę.  Mamy wielką potrzebę poczucia wspólnoty i zapewne dlatego Kościół jest dla Polaków tak istotną instytucją, która pomaga nam ją namacalnie poczuć.
Niestety i on zawiódł nie raz, podczas ostatniego czasu żałobnego  kiedy to kilka dni po tragedii pod Smoleńskiem, mogliśmy usłyszeć z Radia Maryja głosy, iż katastrofa mogła być zamachem stanu. Czy komukolwiek wypada insynuować takie rzeczy zaraz po tak strasznej tragedii? Co się stało z katolickim niesieniem pokoju? I jak można rozumieć  okrzyki ludzi przed kościołem Mariackim w Krakowie „Precz TVN” zaraz po opuszczeniu trumien z parą prezydencką? Czy już wtedy uznano, że można zakłócić spokój odbywających swoją ostatnią podróż państwa Kaczyńskich?

Ja niestety w prawdziwość polskiego patriotyzmu nie wierzę. Ostatnie wydarzenia dobitnie pokazały, iż w większości przypadków mamy jedynie do czynienia z chęcią odkupienia win za krzywdę jaką wyrządzano przez ostatnie lata prezydentowi. Ta żałoba to jedno wielkie, być może szczere ‘’przepraszam’’, które mimo wszystko choć potrzebne – patriotyzmem nie jest. Kiedy zatem nauczymy się co nim jest i jak powinien on wyglądać? Teraz, po zakończeniu żałoby narodowej, kiedy przechadzam się ulicami miasta, obserwuję jak wszyscy ściągają flagi, chowają je z powrotem w kartony, by wywiesić je na kolejne święto. I nachodzi mnie niespokojna myśl, że ja prawdziwego patriotyzmu moich rodaków już nie doczekam.